صرفا جهت لبخند

وقتی میخوام برای شرایط سختی معترض بشم که خودم میتونستم بهترش کنم و نکردم،اصولا مقابله میکنم و به جناب خویشتن میگم اعتراض وارد نیست،بهانه تراشی نکن و کارت رو انجام بده...

تا امروز هم که فرصت بهره برداری از فرجه ها و جبران غیبت ها بود،هیچی نگفتم و به روی خودم اصلا نیاوردم که ای وای...چرا آخه اینطوریه این ترم؟

اما جسارتا اجازه بدید دقیقا همین الان که دیگه شب شنبه است و امتحانات از آنچه در آیینه می بینیم به ما نزدیکتر است،و دیگه هر چه کنی به خود کنی و این حرف ها،لااقل برای کاهش فشار از روی خودم و کم جلوه دادن جرایمم کمی نسبت به دیگران اعتراض کنم:)

آخه چراا این کار رو با ما کردید؟؟؟

آخه امتحان از 4 تا کتاب تو یه روووز؟ دلتون به رحم نیومد موقع تنظیم برنامه امتحانی؟

بعد تازه چی،یه تئوری یه عملی که معلوم نیست امتحان عملی تا کی بخواد طول بکشه،با فاصله نیم ساعت از هم!! ناهارو نماز تو نیم ساعت! مگه داریم؟ مگه میشه؟

آخه 18 واحد اختصاصی تو ده روز؟ این شنبه دوتا اختصاصی اون شنبه دوتا اختصاصی...

هر چی هم بشینی پای پروژه ها تموم که نمیشه...

نیازمندیم به آن دسته از عزیزانی که در این مواقع با شرح شرایطی بارها سخت تر ما را قدردان تک تک لحظه هایمان می دارند.

یا آن دسته از عزیزانی که با خواندن این حرف ها یاد دوران شیرین دانشجویی کرده ما را توصیه به لذت بردن از تحصیل میکنند..

یا آن دسته از عزیزانی که می فرمایند خودت کردی که ... خود کرده را تدبیر نیست:))

یا آن دسته از عزیزانی که صرفا همدردی کرده و میگویند: اصلا تقصیر استادهاست...تقصیر برنامه ریزی بدشونه...چرا این کتاب ها اینطوری ان،چرا درسها تموم نمیشه،چرا ساعت تند میگذره،چرا صبح شد،چرا غذا کم بود و....  :))))

دسته آخر قشنگ جا افتاد براتون دیگه:)