جمعه ها نماز تعطیل؟

جمعه بود و ما
برای خرید
خیابان گردی می کردیم...
حوالی منزل یک شهید
که هردو میشناسیمش
و اول خریدمان
صحبت از ایشان شد.
اذان ظهر شده بود
خرید را رها کردیم...
مساجد بخاطر نماز جمعه،بسته بود
بی تاب شده بودم،
همسرم دلگرمم می‌کرد به اینکه نماز ظهر جمعه تا ساعتی هنوز اول وقت است
ولی بی تاب بودم
مسیرمان را کج کردیم سمت مسجد...
به امید اینکه باز باشد....
به این فکر کردم که چطور نماز نخوانده برای زندگی ام خرید کنم
در فکر برکت بودم...
مسجد بسته بود...
خداوندا
اگر تا عصر مسجدها بسته باشد...
راهمان را دورتر کردیم و سمت مسجدی دیگر...
بسته بود...
اگر نمازمان قضا میشد؟؟
اگر تا غروب جایی پیدا نمیشد...

مسجد چند پله می‌خورد و بالا می‌رفت
ایستاده بودیم و دنبال چاره
یک نفر دیگر هم آمد
نگران پرسید
پس کجا نمازمان را بخوانیم؟
و رفت...
یک بانوی مسن
کنجی از سنگفرش ورودی مسجد،
بالای پله ها
نماز نشسته اش را می خواند...
من به همسر گفتم
می شود من هم بخوانم؟
وضو داشتم
مهر هم
همسرم جلوی من ایستاد
و من گوشه ای
پشت سرش
نماز ظهرم را خواندم...
بعد از نماز
آن خانم
پلاستیکی به من داد
و سجاده ی همسر شد...
و من چقدر
به وجد آمدم
وقتی تعجب رهگذران را
از نمازخواندن همسر
آنجا و آنطور
می دیدم...
دلم خواست مباهات کنم
بگویم
خدا برای من مهم است
خدا برای ما مهم است...
آری
ببینید
نمازها مهم است...
رکعت آخر همسر بود
خادم مسجد بیرون آمد
ما را دید
نماز عصرمان مانده بود
همسرم اذن ورود خواست
خادم کمی دو دل بود
گفت: «گفته اند روز جمعه...
باشد...
بیاید داخل...»
در را گشود
همسرم را طبقه ی مردانه
و مرا به طبقه ی بالا راهنمایی کرد
اینکه چ شد مهم نیست
من در آنجا حس کردم
خدا
اختصاصا راهم داده
 به خانه ی خودش
به خلوتی
دلچسب...
بعد چای مان هم دادند...
و ما نشسته بودیم
از جمال این دعوت
سخن می گفتیم...
خادم ها مشغول زینت دادن مسجد بودند
برای میلاد حضرت زینب...س
بعد آن آقا
با یک جعبه ی کوچک شیرینی محمدی آمد و گفت
این پذیرایی امام صادق از شما...
«مسجد صادقیه»
مایه ی آرامش مان شد چقدر...
بیرون که آمدیم
سخن از لذت این دعوت اختصاصی بود
و از لطف امام
هم نمازمان
و هم میزبانی...
به سر کوچه رسیدیم که همسر گفت
مروه!!!
اسم کوچه را ببین!
و کوچه،
کوچه ی خانه ی همان شهید بود.....
*
می‌شود عاشق این خدا نشد؟