تشکیلات

اینه که میگن به گوینده نگاه نکن،حرف رو بشنو....

عادت نداشتم تو کار تشکیلاتی کوچیکتر از خودم ببینم...
سنی یا تجربه ای...

با اینکه تفاوتی نداریم،اما به وصوح میشه دید نیروی جوان تر چقدر خلاق تر،دقیق تر،و با حوصله ی بیشتره...
غالبا هم فرصت بیشتری هست و هم انگیزه ی بیشتری...

اینه که آدم میفهمه،چرا میگن کار تشکیلاتی باید کرد...
تنها که کار کنی،خیلی چیزها رو نمیفهمی،باب میلت پیش میری یا میبازی یا میبری...

تو کار تشکیلاتی،ضعفت ضعف همه است،پس نباید به خودت ببازی،و قوتت قوت همه...
ایده ها مال همه است و عمل مال همه و دلسوزی و استقامت و خون دل خوردن برای هدف و تلاش،از بهترین ثمرات این کار جمعی...
دیدن دست قدرت و آغوش حمایت خدا...

اما شاید از مهمترین مشخصات تشکیلات،به قدر تجربه ی من،تضاد با خودخواهیه....
تو کار تشکیلاتی اگر موفقیتی هست قطعا نابودی خودخواهی رو در پی داره و موفقیت پایدار، معلول اخلاصه...

نظر تو رد میشه نظر کسی پایین تر از تو از لحاظ درسی یا فکری یا سنی اجرایی...
تو عمل میکنی به حرف دیگری
تو هماهنگ میشی با چند نفری که شاید بیرون تشکیلات ازشون خوشت نیاد
تو همه ی حرف ها رو با صبر و حوصله میشنوی حتی اگه تو دلت از شنیدنش بیزار باشی و بعد هم صبورانه نقدش میکنی و مراقبی که طرف مقابلت ناراحت نشه...

تشکیلاتی بودن،فقط عضو فضایی خاص بودن نیست...
تشکیلاتی بودن یعنی تو هر مجموعه ای که هستی،با جماعت رشد کنی...
در دل جماعت باشی،در عین حال که تنهایی و خلوتی داری و دائم در خلوت درون هستی...!
بحثش رو نمیخوام پیچیده کنم....
تشکیلاتی بودن یه سبک زندگیه...همین:)