روزمره ها

روزمره,‌های استراحت مطلق:

___
1️⃣ نگران نباش!
توی مادر، توی همسر، از خدای خالق رب
برای بنده هاش، مهربون تر نیستی....
۰۰/۱۲/۱۳
____

2️⃣ از امشب به مدت دو روز، پدرم و مادرم و برادرم می‌خوان بیان اینجا
امیدوارم بابام چیزی نگه که همسرم رو برنجونه یا کاری نکنه که اون بخواد برنجه...
ای کاش بعضی از کارهای مادرش رو هیچوقت بهش نمی‌گفتم
چون تازه الان می‌فهمم وقتی همسرت از یه چیزی می‌رنجه که تو هیچ سهمی توش نداری و نمی‌تونی هم کاری کنی یا خیلی خیلی مهارت لازم داره؛ چقدر بهت سخت می‌گذره!
تازه می‌فهمم اون فشاری رو که طفلک شوهرم برای هربار دیدار‌های طولانی من و خانوادش، تحمل می‌کرد...
کاش واقعا گاهی با یه گذشت ساده، همسرمون، عشق زندگی‌مون رو از اینهمه فشار راحت کنیم!
یا ببخش و بگذر، یا خودت هم از خودت حمایت کن!
۰۰٫۱۲/۱۴
_____

3️⃣ برای منی که وقتی فکری ذهنم رو مشغول می‌کنه باید حتما بلند شم و انجامش بدم، منی که گاهی خیلی عجله می‌کنم و حرفم رو می‌زنم، منی که تا به اون خواسته مغزم نرسم کلافه‌ام و بقیه رو هم کلافه می‌کنم،
این حداقل یک ماه یکجا نشستن و هیچ کاری نکردن (کار عملی به اون صورت) ، خودش یه تمرین خیلی بزرگه
تو فکر کردی بچه بیاد میتونی آرامش ذهنیت رو همونجور که میخوای برقرار کنی؟
الان می‌ترسی مشکلی پیش بیاد و راه نمی‌تونی بری، اونوقت صد مدل چیزهای دیگه هم هست، توانت خیلی خیلی کمتر میشه، شیردهی هست، خواب بچه هست، خستگی خودت هست، معلومه که خونه نامرتب میشه. معلومه که نمی‌تونی یهو پاشی بری یه حرکت انقلابی بزنی مثلا برای یه گوشه خونه یا یه کار هنری...
پس تحمل کن، بپذیر که « قرار نیست همه چیز بر وفق مراد ما باشه»
این عجله کردنت رو مدیریت کن که بعدا هم کمتر اذیت بشی

۰۰٫۱۲/۱۶
______ ادامه: 

4️⃣ درباره نوشته ۲ باید باز هم به خودم ، به عنوان انسانی از تبار نسیان ، یادآور بشم که همیشه ترس‌های ما، بزرگتر از واقعیت‌ها هستن... و درصد خیلی زیادی از نگرانی‌های ما هرگز رخ نمیدن...
الان هم همین شد.
اتفاقا خیلییی هم خوب شد که اومدن و خیلی خیلی دلم شاد شد و هیچ اتفاق بدی هم الحمدلله نیفتاد
جز اینکه فهمیدم چقدر خوب شد خونه خودمون موندم!
آدم روش نمیشه به پدرش یا مادرش که کلی دردهای جسمی هم دارن بگه روغن غذا رو بیشتر بریز یا چایی میشه بذاری؟!
بعد خب توی این وضعیت که خیلی هم مهمه من چی میخورم و باید خوب بخورم، این مساله اهمیت زیادی پیدا می‌کنه :)

۰۰٫۱۲/۱۶
_____

5️⃣ یه مطلب جدا شد.
6️⃣  اون اول‌ها که مادرم مریض شده بود، هر کی زنگ می‌زد مدام میگفت خیلی حواست باشه ها، خیلی مراقبش باشی، و هی همش حال مامان رو می‌پرسیدن و اگرم میومدن تهش میگفتن: مامان رو به تو سپردیم...
درحالی که خود من واقعا خیلی تو فشار بودم... انقدر شرایط مامان مهم و تلخ بود که همه فقط حواسشون به مامان بود...
حالا الان، که هی همه زنگ می‌زنن به همسرم میگن ببین خیلی مراقب باشی ها، خیلی حواست باشه بهش، پدر شدن این سختی‌ها رو هم داره،
می‌تونم درکش کنه چقدر بهش فشار میاد...
بیخود نگفتن یک شب پرستاری از مریض اجر هزار شهید رو داره، حالا اون هم مرد باشی و آشپزی نکرده باشی و اهل خونه موندن اصلا نباشی و از درست هم بمونی و ... بعد اون مریضه کی باشه؟!
خانمت!
کسی که یک اخمش برات صد روز جهنمه حالا بیفته گوشه خونه، هی تو دلت بره و هی بخوای که محکم باشی و نیرو بهش بدی
خیلی سخته ، خیلی...
خودم باید خیلی هواش رو داشته باشم. نباید بذارم این فشارها بیشتر از این اذیتش کنه... نباید بذارم احساس تنهایی کنه، احساس دیده نشدن... من زنشم، من باید تیمارش کنم،
امانت خداست پیشم...شریک ان شاالله ابدی زندگیمه، از بچه‌ام هم مهمتره...

۰۰٫۱۲٫۱۷
____

7️⃣  وقت هایی که می‌رفتیم خونه مامان و می‌دیدیم بازم ناراحته، وقتی می‌گفت: امروز دو دقیقه رفتم ظرف بشورم الان سه ساعته که پام درد می‌کنه، بهش می‌گفتیم: خب نرو، نشور! ما که هستیم
بعد با یه غمی می‌گفت: خب پس چیکار کنم؟!
همه کارش شده بود گوشی و سرگرم شدن با کانال‌هایی که می‌دونست همچینم محتواشون به درد بخور نیست ، میتونست قرآن بخونه و کتاب... تازه اون هم اگر میشد که بشینه.
اون موقع ها حسش رو نمی‌فهمیدم، حالش رو درک نمی‌کردم، فقط همینجوری یه چیزی می‌گفتم که بگذره ، که آروم شه...
حالا خودم...
خودم که دیگه امروز شرمنده شدم از همسر از بس مجبورم بهش بگم این رو بیار، اون رو بیار، تونستم بغض تو صدای مادرم رو درک کنم وقتی که می‌گفت: مامان ببخشید، مجبورم همش از شما بخوام. اگه خودم سالم بودم..‌....
امروز که دیگه خسته شدم از بی تحرکی و ثابت بودن اطرافم؛ وقتی دیگه دل رو به دریا زدم و فقط به قدر چند دقیقه نشستنی اطرافم رو تمیز کردم و بعدش تا سه ساعت دل درد داشتم، حال مادرم یادم اومد وقتی می‌گفت: پس من چیکار کنم؟!
واقعا چیکار کنم؟!
چیکار کنم که این گوشی مسخره ی مضر هی نخواد دستم باشه؟!
چیکار کنم وقتی نمیتونم هیچکدوم از کارهایی که برام دلگرمی و دلخوشیه، انجام بدم؟!
با چه کسی حرف بزنم که بهم نگه: لابد یه کاری کردی که الان به این وضع افتادی، میخواستی بیشتر رعایت کنی...
یا بهم نگه: اینهمه کار هست که میشه انجام بدی! برو خدات رو شکر کن که بچه‌ات سالمه، هزار مرض هست که همه بهش دچارن و غر هم نمی‌زنن...
من آدم ضعیفی ام؟
چقدر بده احساس شرمندگی و احساس ضعف...
چقدر حالم بده...
بمیرم برای قلب امام سجاد تو روز عاشورا وقتی هزار کار میتونست انجام بده و اون مریضی، مانعش شد... چه قدر احساس شرمندگی داشتین مولا جان؟ چقدر این ضعفه زور آورد بهتون؟!
خدایا، چه حکمتی در پس این امتحانت برام داری؟!
قوتم بده... خودت... پیاده روی اربعین...